Τα ξεφλουδίσματα στο Σμόκοβο απο την εφημερίδα ,,ΤΟ ΣΜΟΚΟΒΟ”

Τα ξεφλουδίσματα στο Σμόκοβο απο την εφημερίδα ,,ΤΟ ΣΜΟΚΟΒΟ”

ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΑ

Για να θυμούνται οι παλαιότεροι και να μαθαίνουν οι νέοι Της Πάτρας Τεφτίκη

Τα ξεφλουδίσματα στο Σμόκοβο Αν ανοίξει κανείς το λεξικό και κοιτάξει τη λέξη «ξε- φλουδίσματα» θα δει πώς ερμηνεύεται ως αφαίρεση της φλούδας, αποφλοίωση. Αν ρωτήσει ένα ηλικιωμένο συγχωριανό μας, θα του πει πως τα ξεφλουδίσματα ήταν ένα πανηγύρι, μια ζεστή και όμορφη γιορτή, κάτι σαν ιε- ροτελεστία που αρχίζει και τελειώνει με μεράκι, κέφι και προπαντός με σεβασμό και αξιοπρέπεια στις ανάγκες εκείνης της εποχής. Τα ξεφλουδίσματα λοιπόν έπρεπε να γίνουν το μήνα Σεπτέμβριο και Οκτώβριο, γιατί τότε ήταν έτοιμα τα καλαμπόκια. Ο κάθε νοικοκύρης συγκέντρωνε τη σοδιά του έξω από την αυλή του ή ακόμη μέσα στο σπίτι του, ανά- λογα με τις καιρικές συνθήκες. Τα καλαμπόκια ρίχνονταν άτακτα το ένα πάνω στο άλλο και έπερναν τη μορφή σωρού και στο σωρό ο κάθε νοικοκύρης τα άφηνε 3-4 μέρες, έτσι ώστε το φύλλο να μαλακώσει και να αφαιρείται πιο γρήγορα. Καλούσε γείτονες, συγγενείς και φίλους, μαζεύονταν ως και 20-25 άτομα και κάθονταν γύρω-γύρω από το σωρό για να αρχίσουν την εργασία. Σε μια μεριά πετούσαν το καλαμπόκι και πίσω τα φύλλα. Απ΄ όλα τα καλαμπόκια

ξεχώριζαν τα καλύτερα όσο αφορά το μέγεθος του καλαμποκιού και την ποιότητα του καρπού, το αρμάθιαζαν και τα κρεμούσαν για σπόρο για τη νέα χρονιά. Όσο γινόταν αυτά η παρέα τραγουδούσε, γελούσε και αντάλλασσε αστεία πειράγματα. Μετά το τέλος της εργασίας ο νοικοκύρης έκανε το τραπέζι στους καλεσμένους και κάπου εδώ τελείωναν τα ξεφλουδίσματα. Βέβαια στη συνέχεια ο νοικοκύρης άνοιγε τα καλαμπόκια του για να στεγνώσουν και μετά από 15 με 20 μέρες τα στούμπαγε για να βγει ο καρπός. Έπειτα τα κοσκίνιζε, τα ήλιαζε, τα τσουβάλιαζε και τα πήγαινε στο μύλο για άλεσμα.

Λόγια τραγουδιών που τραγουδούσαν στα ξεφλουδίσματα

Ποιος είδε ήλιο τ’ αποβραδίς

Κι΄ άστρο το μεσημέρι

Ποιος είδε τέτοια λυγερή

νά χει ασημένιο αργαλειό

μαλαματένιο χτένι να υφαίνει

τα μεταξωτά τα κλέφτικα

ζωνάρια κι απ΄το ψιλό τραγούδι

κι΄απ΄το πολύ το ύφασμα

ραγίστηκε ο αργαλειός

και τσάκισε το κτένι

τη μάνα της φοβήθηκε

να μην την εμαλώσει

παίρνει και ζώνει τ’ άρματα

και το βαρύ ντουφέκι

και παίρνει δίπλα τα βουνά

δίπλα τα κορφοβούνια!!!

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Αυτού ψηλά ήλιε που περπατάς

Και χαμηλά κοιτάζεις

Μην είδες την αγάπη μου

Το ταίρι το δικό μου

Σε τι ταβέρνες τρώει ψωμί

Σε τι συμπόσια πίνει

Ποια ματάκια τον κοιτούν

Και τα δικά μου κλαίνε

Και ποια χεράκια τον κερνούν

Και τα δικά μου τρέμουν

Θέλω να τον καταραστώ

μα πάλι τον λυπάμαι!!!