Παρασκευή 27 Απριλίου 2012

Η ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΣΜΟΚΟΒΟΥ

Σου στέλνω μελέτη περί ελληνικής ετυμολογίας του ΣΜΟΚΟΒΟΥ διότι είναι αηδία να θεωρείται σλαβικό τοπωνύμιο ενώ είναι πανάρχαιο ελληνικό. Προ 7μήνου εστάλη στην εφημερίδα της Καρδίτσας αλλά δεν το εδημοσίευσαν… έρωσσο Γρηγόρης Μπέλλος
Η ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΣΜΟΚΟΒΟΥ
Η ετυμολογία του ΣΜΟΚΟΒΟΥ είναι ιδιαιτέρως πολύπλοκη λόγω κυρίως της παλαιότητός της και της δυναμικής της γραικοπελασγικής γλώσσης, η οποία, ένεκα της πλαστικότητος και του πλούτου της, έχει διαφοροποιηθή στις μέρες μας τόσο πολύ που φαίνεται σαν άλλη γλώσσα.
Προσεγγίζοντας επομένως με τον δέοντα σεβασμό την αιολοδωρική λέξι-τοπωνύμιο ΣΜΟΚΟΒΟΝ, την ετυμολογούμε αναλύοντάς την σε τέσσερις ξεχωριστές ενότητες οι οποίες συνθέτουν το όλον.
Οι τέσσερις ενότητες είναι:
            1…το αρχικό -Σ- μόνο του
            2…η ρίζα ΜΟ-
            3…η ρίζα ΚΟ-
            4…Η λέξις ΟΒΟΝ.


ΕΝΟΤΗΣ 1η.   Το αρχικό -Σ-
Μία παναρχαία ιδιότης της γλώσσης μας, η οποία εν πολλοίς διατηρείται και σήμερα απαρατήρητη πλην ολοφάνερη, είναι η τάσις να προστίθεται εντελώς αυθαιρέτως και φαινομενικώς άνευ αιτίας, ένα -Σ- μπροστά από διάφορες (φυσικά όχι όλες) λέξεις οι οποίες αρχίζουν με σύμφωνα.
Ως κλασσικό παράδειγμα αναφέρουμε την λέξι ΜΙΚΡΟ από την οποία παράγεται η ΜΙΚΡΥΝΣΙΣ η οποία όμως σχεδόν πάντα προσλαμβάνει αυθαιρέτως ένα αρχικό  -Σ- και γίνεταιΣΜΙΚΡΥΝΣΙΣ.
Άλλο παράδειγμα είναι το ΚΥΠΤΩ το οποίο προσλαμβάνοντας αυθαιρέτως -Σ- στην αρχή του, γίνεται ΣΚΥΒΩ-ΣΚΥΦΤΟΣ.
Οι δε αρχαίοι Σικελοί, όπως μας πληροφορεί το έγκριτο αρχαιοελληνικό λεξικό LIDDELL-SCOTT, αυθαιρέτως προσέθεταν αρχικό -Σ- στο ΠΥΡ κάνοντάς το ΣΠΥΡ οπότε προκύπτει το σπίρτοκαι το αγγλικό spirit.
Η μυθολογική βυζάχτρα ΤΗΘΥΣ, συζύγος του μυθικού ΩΚΕΑΝΟΥ προσέλαβε ένα αρχικό -Σ- γινομένη ΣΤΗΘΥΣ από όπου προέκυψε το ΣΤΗΘΟΣ. Στην αγγλική όμως το γυναικείο στήθος εξακολουθεί να λέγεται ΤΙΤ από την ΤΗΘΥ αλλά η τροφός-βυζάχτρα είναι ή ΘΕΘΗJHETHIJ στα πανάρχαια θρακο-ιλλυρικά και σημερινά αλβανικά.
Έχοντας τα παραπάνω υπ’ όψιν, βλέπουμε με εντελώς διαφορετικό πνεύμα την δήθεν λατινική λέξι  terra, η οποία με αρχικό -Σ- γίνεταιΣterra=Στερεά=ηπειρωτική-στεριανή περιοχή. Επειδή δε στην αρχαιότητα η γυναικεία κοιλιακή χώρα-μήτρα παρωμοιάζετο με τηνΓΗ-TERRA, προκύπτει το ΜΑ-ΤΕΡΑ (καλή γη) και κυρίως τα ΕΝ-ΤΕΡΑ (εντός της τέρας-γης-κοιλίας-ΓΑΣΤΕΡΑΣ). Πα-τηρ δε αυτός ο οποίος ποτίζει ή γονιμοποιεί την τέρα-κοιλία-μήτρα.
Μέσω αυτών των συλλογισμών όμως βλέπουμε να υφίστανται στην αγγλική λέξεις οι οποίες στα σημερινά ελληνικά είτε χάθηκαν είτε έχασαν την ουσία τους. Παράδειγμα η λέξις ΣΦΑΛΜΑ-ΣΦΑΛΩ η οποία δεν υπάρχει σήμερα στα νέα ελληνικά χωρίς το αρχικό Σ- αλλά στα αγγλικά δίνει το φάουλ-fault-fallacy αλλά και τοφάλτσο=απόκλισις από την ευθεία. Αντιθέτως, μία αμιγώς ελληνική λέξις της αγγλικής με αρχικό Σ- υπάρχει στην γλώσσα μας σήμερα χωρίς το Σ-. Πρόκειται για την λέξι SMALL η οποία έχει την ρίζα ΜΑΛ- και στα ελληνικά εσήμαινε την μικρότητα, την μικροπρέπεια, την κακοήθεια όπως π.χ. στον Επιτάφιο του Θουκιδίδου, “...φιλοσοφούμεν άνευ μαλακίας...” ή το ευαγγελικό “…από πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν…
Παρατίθενται μερικές αρχαίες κυρίως λέξεις οι οποίες απαντώνται στην γραμματεία με ή χωρίς αρχικό -Σ-.
Σπλεκόω-πλεκόω
Σκαρδαμύσσω-καρδαμύσσω
Σκάφη-κάφα δωρικά
Σκύλος-κύνας
Σμάραγδος-μάραγδος
Σμάραγνα-μάραγνα
Σμύραινα-μύραινα
Στερφός-τερφός
Στέγω-τέγω απ’ όπου η Στέγη
Σκόνυζα-κόνυζα
Σκόρνος-κόρνος
Σμις-Σμυς-μυς
Σμυκτήρ-μυκτήρ
Σπέλεκτος-πελεκάν
αλλά και σημερινά όπως ΚΟΝΙΣ-ΚΟΝΙΟΡΤΟΣ=ΣΚΟΝΗ, σμίγω=μίγω-μιγνύω-μείξις κ.ά.
Καταλήγοντας, τονίζουμε ότι το ΣΜΟΚΟΒΟΝ είναι ισοδύναμο με το ΜΟΚΟΒΟΝ και προσέλαβε αυθαιρέτως ή χάριν ευφωνίας ένα αρχικό -Σ- το οποίο δεν θα μας δημιουργήση πρόβλημα στην περαιτέρω ετυμολόγησι.
ΕΝΟΤΗΣ 2α.   Η ρίζα ΜΟ-.
Οι γλωσσολόγοι γενικώς ή έστω οι κάπως ασχολούμενοι με την γλώσσα θέλουν να μας πείσουν ότι η ρίζα ΜΟ- = ΜΩ- = ΜΟΥ- = ΜΥ- = ΜΑ- για το υγρό στοιχείο ή νερό, είναι Αιγυπτιακής ή Φοινικικής προελεύσεως.
Προσπαθούν δηλαδή να μας πείσουν ότι οι σημερινές καθημερινές λέξεις Μούσκεμα, Μουλιάζω, Μύξα, Μύκητας είναι αιγυπτιακές-φοινικικές…
Στην παγκόσμιο προσπάθεια αφελληνισμού, η συμμετοχή των γλωσσολόγων είναι σημαντική και υποστηρίζεται από την κατευθυνομένη αρχαιολογία αλλά και από την ανείπωτη άγνοια διαφόρων μωροφιλοδόξων συγγραφέων οι οποίοι προκειμένου να διακριθούν, αναμασούν τις γλωσσολογικές βλακείες των ανθελλήνων, οπότε, έχοντας επιδείξει δουλική συμπεριφορά, ο εξουσιασμός τους επιβραβεύει, τους προωθεί και τους καταξιώνει.
Για να αφελληνισθή, επί παραδείγματι, το γραικοπελασγικό παρελθόν της περιοχής της Θεσσαλονίκης-αρχαίας Μυγδονίας, επεστρατεύθη η γλωσσολογία ώστε να δημιουργήση την θεωρία της φοινικικής προελεύσεως της Μυγδονίας (Ο Αίλιος Ηρωδιανός την αποκαλεί και Μυχθονία=χώρα του νερού). Ακολούθως επεστρατεύθησαν οι κατευθυνόμενοι αρχαιολόγοι του Α.Π.Θ. οι οποίοι ανεκάλυψαν μέχρι και φοινικική αποικία στον προϊστορικό οικισμό της Τούμπας Θεσσαλονίκης. Εκπληκτικό γεγονός διότι πριν την 2η χιλιετία π.Χ. δεν υπήρχαν Φοίνικες. Άρα οι ελληνόφωνοι καθηγηταί αρχαιολογίας προώθησαν την …άγνωστη φοινικική ιστορία μερικούς αιώνες πιό πίσω κι ίσως ανακαλύψουν ότι οι Φοίνικες κατήγοντο εκ Μυγδονίας οπότε θα ισχυρισθούν ότι όλοι είμεθα απόγονοι Φοινίκων… Οπότε, θα ισχυρισθούν ότι Φοίνιξ ήτο και ο βασιλεύς των Φρυγών, ο Μυγδών ο υιός του Άκμονος, αδελφός της Εκάβης του Πριάμου.
Μυγδονία -εκ του ΜΥ-Γ-ΔΑ-ΟΝΙΑ- ωνομάσθη η ευρυτέρα περιοχή της Θεσσαλονίκης λόγω των λιμνών και των ποταμών, δηλαδή χώρα των πολλών νερών εφ’ όσον γνωρίζουμε ότι το -Υ- διαβαζόταν και -ΟΥ-[1]. Μύγδων ή Μυγδών ήτο ο γενάρχης των Φρυγών ως κι αυτός καταγόμενος από περιοχή με πολλά νερά.
Η λέξις ΜΥΤΗ=ΜΟΥΤΗ επίσης αναφέρεται σε υγρή περιοχή δεδομένου ότι πράγματι είναι ένα διαρκώς υγρό σημείο του σώματος ανθρώπων-ζώων. Επίσης Μυκτήρ=μύτη-μουτσούνα-μούτρο. Μουχτερόν=ο χοίρος λόγω ισχυρού μυκτήρα ή και μυκηθμός το ισχυρό μουγγανητό και μυκώμαι=εκβάλλω υπόκοφο ήχο ως ρουθούνισμα.
Πολύ χαρακτηριστική η λέξις ΜΥΛΟΣ. Γνωρίζουμε ότι μία ερμηνεία της ρίζας ΛΑ- είναι πέτρα, λίθος. Το νερό ΜΟΥ-ΜΥ το οποίο ενεργοποιεί-κινεί τον λίθο-ΛΑ δημιουργεί τον ΜΥΛΟ. Μύλος τελικώς σημαίνει νερόπετρα κι ανεμόμυλος σημαίνει ανεμονερόπετρα το οποίον είναι γλωσσικό λάθος προερχόμενο από την αδυναμία των γλωσσολόγων να ετυμολογήσουν τον Μύλο. Είναι αδύνατον όμως οι κάτοικοι του ελλαδικού χώρου με τα πλούσια νερά να δανείστηκαν φοινικική λέξι για τον μύλο. Δηλαδή οι Φοίνικες με τα ελάχιστα ύδατα της Παλαιστίνης έφεραν τον μύλο εδώ; Και από τα φοινικικά η λέξις έγινε παγκόσμια με το μυλωνάς=muller=miller κι ο μύλος mill; Εξ άλλου, άνθρωποι του νερού οι Πελασγοί, ναυσιπλοούντες από χιλιάδες χρόνια προ Φοινίκων, με τουλάχιστον 15 διαφορετικές ρίζες για νερό, για ποίον λόγο να χρειάστηκαν μία ακόμη φοινικική-αιγυπτιακή ρίζα; Ή έπρεπε το μύδι, η μύζησις, να ονομασθή με δήθεν φοινικική ρίζα ελλείψει άλλης;
Μία χαρακτηριστική λέξις απολύτως συνδεδεμένη με την υγρασία είναι η ΜΥΞΑ και επίσης οι ΜΥΚΗΤΕΣ οι οποίοι αναπτύσσονται στην υγρασία. Στα λατινικά μετεφέρθησαν ως mucus. Και ο μυελός-μεδούλι αναφέρεται σε μαλακό-υγρό ιστό. Οι δε μύες=μυγαλίδες=ποντικοί και μυίγες αρέσκονται σε υγρασίες. Αρκετές τέτοιες λέξεις διέσωσε ο λεξικογράφος Ησύχιος. Π.χ.
Μυδαλέας=βρεγμένες,
μυδαίνει=στάζει, σήπει
μυδαλόν=δίυγρον, διάβροχον
μυδήσαι=βραχήναι, σαπήναι
μυδώντες=διυγραίνοντες
μύζει-θηλάζει κ.ά.

Οι Αχαιοί-Δαναοί, άνθρωποι του νερού κυριολεκτικώς, ωνόμασαν την πρωτεύουσά τους ΜΥ-ΚΗΝΕΣ ενώ και στο ισχυρό βασίλειο της Φθίας του Αχιλλέως κατοικούσαν άνθρωποι του νερού=Μου=ΜΥ-ρμηδόνες…
Τοπωνύμια με ΜΥ- ως υγρό στοιχείο υπάρχουν πολλά στον ελλαδικό χώρο αλλά και στην Πελασγική Διασπορά. Όπως π.χ.
Μυγγέλ=λίμνη Γερμανίας
Μυγδαλιά=πλευρά όρμου της 12νησιακής νήσου Φάρμακο
Μυγδαλιά=όρμος ανατολικού Άθωνος
Μυκάλη=χερσόνησος Μικρασίας έναντι Σάμου
Μυκαλησσός=βοιωτική παραθαλασσία πόλις
Μύκονος, Μυτιλήνη
Μύλη=αρχαίο Ποντικονήσι Αντικηθύρων
Μύλαι=χερσόνησος Σικελίας
Μυλάων=παραπόταμος Λάδωνος
Μύλη=νήσος Κρήτης, σήμερα Πρασονήσι
Μυλοπόταμος=όρμος Άθωνος
Μυλοπόταμος=όρμος Ρεθύμνου
Μυλοπόταμος=όρμος Κυθήρων
Μυλωνάς=ακρωτήριον Ερμιονίδος
Μύνδος=αρχαία παραθαλασσία Καρική πόλις
Μύντεν=παραποτάμιος γερμανική πόλις
Μυόννησος=νήσος Φθιώτιδος, νυν Άγ. Νικόλαος
Μυούς=πόλις Ιωνίας
Μύρα=πόλις Λυκίας
Μύρινα=παραθαλασσία πόλις
Μύρκινος, εν Στρυμώνι πόλις Θρακών
Μύρλεια=παραθαλάσσιος πόλις Βιθυνίας
Μυρνταλς=παραθαλάσσια περιοχή Ισλανδίας
Μυρίκαι=χωρίον ιερόν της Αφροδίτης εν Κύπρω (Ησύχιος)
Μυρρινούς=νυν Πόρτο-Ράφτη Αττικής
Μύρσινος=παραθαλασσία πόλις Ήλιδος
Μυρτιάς κόλπος εν Σάμω, Μύρτου κόλπος Κεφαλληνίας
Μύρτος=άκρη νήσου Χάλκης
Μυρτούντιον=λιμνοθάλασσα μεταξύ Λυκάδος-Αμβρακικού
Μυρτώ=νήσος Ευβοίας
Μυρτώον πέλαγος
Μύτικας=παραθαλασσία κοινότης Βονίτσης
Μυχός=νυν Γιανίτσα=δυτικώτερος λιμήν Φωκίδος
Μύριχος=παραπόταμος Αλιάκμονος, Άσκιον Κοζάνης

Από τα βυζαντινά ακόμη χρόνια είχε κυριαρχήσει η πράξις αποδόσεως μομφής μέσω της ανοικτής παλάμης, δηλαδή η “μούντζα” της καθομιλουμένης. Η ανάλυσις της λέξεως “μούντζα”, έχει πρώτο συνθετικό το νερό=ΜΟΥ και δεύτερο το παρεφθαρμένο ΔΑ=γη=χώμα. Η αρχική λέξις ήτο ΜΟΥΔΑ=ΜΟΥΝΤΑ και παράγωγα τα ΜΟΥΝΤΙΛΑ-Μουντό (αγγλικό mud) από όπου παρήχθη η μούντζα. Από εδώ παράγεται το ΜΟΥΝΤΙΑΛ=Παγκόσμιο αλλά στην κυριολεξία ΥΔΡΟΓΕΙΟΣ=ΜΟΥΝΤΟ από το ΜΟΥ και το ΔΑ=ΝΤΑ.
Είναι πασίγνωστο ότι η λοιδορία γενικώς θεωρείται ως “λάσπωμα“. Η έκφρασις “μου πετά λάσπη” είναι συνηθισμένη και εκφράζει αρνητικό κοινωνικό σχολιασμό ή κακοήθη σχολιασμό εναντίον κάποιου, όπου η κακολογία ταυτίζεται με την λάσπη. Αν συνδέσουμε τα ΜΟΥΝΤΑ-ΜΟΥΝΤΙΛΑ ως συνώνυμα, προκύπτει ότι η ΜΟΥΝΤΖΑ είναι συμβολισμός του λασπώματος δηλαδή συμβολική έκφρασις κοινωνικής μομφής ή κοινωνικού στιγματισμού όπου συμβολικώς λασπώνεται ή λοιδορείται κάποιος. Η παναρχαία λέξιςΜουντίλα διετηρήθη στα πελασγικά λατινικά αλλά εκ παραλλήλου και στα δωρικά βλάχικα όπου mutzale=λασπερός. Μουντίλιος υπήρχε ως όνομα στην Ιταλία, υπήρχε και το όνομα Μούκιος το οποίο είναι συνώνυμο του Νηρέως όπως και το λατινικό όνομα Μουρήνας. Όμως και στα νέα ελληνικά υπάρχει ομάς λέξεων όπως μουντό,μούχρωμα, μουντζούρα, μουρντάρης (ο βρωμιάρης) κλπ αναφερόμενα συμβολικώς στο σκούρο χρώμα της λάσπης ή στην ιδιότητα της ρυπαρότητος εξ αυτής. Στα ιταλικά έχουμε την Μουντίνη-Μάντοβα αλλά και την Μuta=ποταμοθεά Ρωμαίων.
Μία λέξις άμεσα συνυφασμένη με την υγρασία είναι η λέξιςΜΟΥΧΛΑ ενώ η υγρασία αγγλιστί είναι moisture.

Το παρεφθαρμένο ΜΟΥ- ως ΜΑ- υπάρχει ως δεύτερο συνθετικό στις λέξεις ΚΥ-ΜΑ και ΑΙ-ΜΑ. ΚΥΜΑ σημαίνει στην κυριολεξία Φουσκωμένο Νερό (το ΚΥ- από όπου το ΚΥΩ=ΚΥΗΣΙΣ=φούσκωμα). Πρέπει να θεωρηθή γελοίος ο ισχυρισμός ότι οι Γραικο-Πελασγοί περίμεναν τους Αιγυπτιο-Φοίνικες για να κατονομάσουν το κύμα. Το οποίο κύμα ακόμη σήμερα δεν ετυμολόγησαν οι “ειδικοί” κι επέτρεψαν στους τεχνικούς-φυσικούς την γελοιότητα της ονομασίας των ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων, των ηχητικών κυμάτων κλπ σαν να λέμε ηχητική φουσκονεριά ή ηλεκτρομαγνητική φουσκονεριά. Το ΑΙ-ΜΑ σημαίνει ΕΥ-ΜΑ διότι το ΑΙ=ΕΥ όπως μας λέει ο Πλούταρχος στον Βίο του Αιμιλίου (Ευμιλίου) Παύλου. Σημαίνει δηλαδή το καλό(με την αρχαία έννοια του περίπου θεϊκό) υγρό. Το δε ΜΟΥ-ράγιο,μυχός, μώλος αναφέρεται επίσης σε νερά η δε ΜΟΥ-ργα (κατακάθι) σε υγρά γενικώς.
Περίμεναν επίσης οι Πελασγοί δήθεν τους Αιγυπτιοφοίνικες για να ονομάσουν το γλεύκος δηλ. τον ΜΟΥΣΤΟ από τα σταφύλια τους; Τα πάμπολλα τοπωνύμια της Κρήτης που αρχίζουν με ΜΟΥ- δείχνουν πιθανώς από που ξεκίνησε η ρίζα και πως διεδόθη διότι θα ήταν φαιδρός ο ισχυρισμός ότι οι αρχαίοι Κρήται δεν είχαν λέξεις για νερό και πήραν έτοιμες.  
Αναφέρονται μερικά τοπωνύμια με ΜΟΥ- άμεσα σχετιζόμενα με Ύδατα.
Μούγια= νήσος Σποράδων
Μουγκέμ=περιοχή της Πορτογαλίας επί του ποταμού Τάγου.
Μουδανιά=παραθαλάσσια πόλις Μικρασίας
Μούδρος=κόλπος εν Λήμνω
Μουζάκι=ακρωτήριον Ερμιονίδος
Μουλάος=ακρωτήριον του Λακωνικού κόλπου
Μουλέν=γαλλική πόλις επί του ποταμού Αλλιέ
Μούλια=συστάς βραχονήσων ΝΑ της Πάφου
Α-Μουλιανή και Μουλάρα=νήσος Χαλκιδικής
Μούλο=δαλματική νήσος
Μουλούγια=ποταμός Μαρόκου
Μούνδας=ποταμός Ισπανίας σήμερα Μονδέγιο
Μουνιχία στον Πειραιά
Μούντα=ελληνικό χωριό του Πόντου
Μούντα=άκρη του κόλπου Αντικύρρας
Μούντα=στην λιμνοθάλασσα Μεσολογγίου
Μούντζωμα=ακρωτήριον εν Νάξω
Μουράνο=νήσος Βενετίας
Μουρθία=παραποτάμιος πόλις Ισπανίας
Μουριά=λιμνοθάλασσα στην Ηλεία στις εκβολές του Αλφειού
Μουρμάν=παραλία της ρωσσικής χερσονήσου Κόλα
Μουρμάνσκ=παραλιμνιος-παραθαλάσσιος πόλις Ρωσσίας
Μουρόμ=παραποτάμιος πόλις Ρωσσίας
Μούρσι=υγρό σπήλαιο Κεφαλληνίας με πιθανή θαλασσία έξοδο
Μουρστιανόν=παλαιά ονομασία παραλιμνίου κοινότητος Αιτωλίας
Μούρτζουφλο=ΒΑ άκρη Λήμνου
Μουρτιά=όρμος Σάμου
Μούρτο=νησί Κερύρας
Μούσκοι=λαός Μικρασίας εκατέρωθεν του βορείου Ευφράτη
Μούχου=νήσος Εσθονίας

ΡΙΖΕΣ ΜΕ ΜΩ-
ΑΛΜΩΠΙΑ
Μω=γαλλική πόλις παρά τον Σηκουάνα
Μωάβ=ιορδανική περιοχή στην νεκρά θάλασσα
Μωδαία=αρχαία παραθαλασσία πόλις Κρήτης
Μώδι=νησίς Πόρου και όρμος Σύρου και νήσος κόλπου Αστακού
Μωρκησσός=πόλις επί του ποταμού Άλυος
Μώλος=λιμήν Ύδρας και Ακρωτήριον Μαλιακού και Ακρωτήριον Νισύρου
Μωρό=νησίδες Σποράδων

Επειδή όμως τα φωνήεντα παίζουν μικρό ρόλο στις πελασγικές γλώσσες, από το ΜΥ-=ΜΑ- έχουμε λέξεις όπως Μάτια=πηγές, κεφαλόβρυσα από όπου η Παραμυθία με πολλά κεφαλόβρυσα,Βοϊδομάτης ο Αώος με πολλές νεροπηγές αλλά ΜΑΤΙ=ο βορειομακεδονικός ποταμός Αρδάξανος (Πολύβιος βιβλίο 8 κεφ. 13) και ο ποταμός MITUS=Μαυρονέρι Πιερίας (Τίτος Λίβιος 44,7). Από το ΜΑΤΙ ετυμολογείται η πλουσιωτάτη σε νερά περιοχή Η-ΜΑΤΙ-Α=ΗΜΑΘΙΑ και στα ιταλικά matellio=ο υδάτινος τόπος.
Από το αρχαίο μυδάω=madao=βγάζω νερά, είμαι διάβροχος ωνομάσθη η Μήδεια π.χ. η κατακλυσθείσα υπό υδάτων Βοιωτική πόλις (Στράβων ΙΧ, 2, 35) και με ρίζα το ΜΙ- η αγγλική υγρασίαmist.

Νοητικό ορόσημο της αρχαίας σκέψεως, αναμφιβόλως είναι η αντίληψις, ανάλυσις και καθιέρωσις λατρείας των πολιτισμογόνωνΜΟΥΣΩΝ (Μούσα=Μού-τα=Μώ-σσα=Μοίσα=τόπος νερού). Αι Μούσαι, αποτελούν τις πλέον χαρακτηριστικές αλληγορικές ενέργειες υγρού στοιχείου, οι οποίες επίσης κατοικούν στα υγρά ΠΙΕΡΙΑ όρη ή στον υγρό Ελικώνα ή στον υγρό Παρνασσό. Η δράσις των Μουσών είναι ήδη κωδικοποιημένη στην πρώτη παράγραφο της Ησιοδείου θεογονίας. Και βέβαια δεν περίμεναν τους Φοίνικες για να ονομάσουν τις Μούσες από το ΜΟΥ-. Αντιθέτως, το ΜΟΥ- πρέπει να είναι ίσως η παλαιοτέρα από τις πλέον των 15 ριζών για το υγρό στοιχείο της ελληνοπελασγικής. Οφείλεται όμως στις ενέργειες των υγρών Μουσών η πολυθρύλητος αλληγορική ρήσις “το νερό έχει μνήμη“.
Μυλίττα δε η Αφροδίτη των Βαβυλωνίων, βαρβαριστί Μπελίτ ή Μπελτίς, δηλ. ερωτική-γονιμοποιός ενέργεια ανήκουσα εξ ολοκλήρου στο υγρό στοιχείο, το οποίο η Χαλδαϊκή βαρβαρική ψυχοπνευματική δυναμική κυριολεκτικώς διέσυρε στην εσχατιά του χυδαίου.
Το ότι ΜΟΥ-σ-κος=ΜΟ-σχος έχει μεγάλη σημασία να συνδεθή αλληγορικώς με ύδατα αλλά ανήκει στην αρχαία θρησκευτική σκέψι και δεν έχει σημασία για το εξεταζόμενο θέμα. Πάντως, στην αλληγορία του ΜΟΣΧΟΥ=ΒΟΥΣ θα βρή κανείς την εξήγησι του Μινωταύρου, του Λαβυρίνθου, των λατρευτικών ταυροκαθαψίων και αντιστοίχως την δυναμική η οποία ωδήγησε στις βαρβαρικέρς απαίσιες ταυρομαχίες.

Ολοκληρώνοντας την ενότητα, ερχόμαστε στο δια ταύτα της ετυμολογίας του ΣΜΟΚΟΒΟΥ.
Από το ΜΟ- προκύπτουν πάμπολλα τοπωνύμια όπως
τα δήθεν σλαβικά Μογλενά=Αλμωπία
Αμόριανη=χωριό με πολλές πηγές στην Αιτωλοακαρνανία
ΜΟΔΑ-ΛΙΜΑΝ=ακρωτήριον στην Προποντίδα
ΜΟΔΑ-ΜΠΟΥΡΝΟΥ=ακρωτήριον της Χαλκηδόνος
Μόντενα=πόλις παρά τον Πάδο ποταμό
Μοισία=κάτω του Δουνάβεως χώρα
Μολάδι=νήσος του Σαρωνικού
Μολίνο=ακρωτήριον Ρόδου
Μολίστας=παραπόταμος Σαρανταπόρου
Μολόεις=παραπόταμος του Ασωπού
Μολοσσία=περιοχή με επίκεντρο την Παμβώτιδα λίμνη
Μόλυβος=χερσόνησος Λέσβου
Μολύκρεια=αρχαίο ακρωτήριον του Κρισσαίου κόλπου
Μολύκρειον=το σημερινό Αντίρριο Ναυπάκτου
Η αρχαία παραθαλασσία Μονάχη=Μονακό
Μόναχο=Μόσχα-Μασκβά
Μόνδα=ακρωτήριον Κεφαλληνίας
Μονή=νήσος στην Αίγινα
Μονή=παραπόταμος του Πηναιού
Μοραβία, Μοράβας ποταμός
Μορδαλάς=όρμος της Κνίδου
Μορέας=Μωριάς=Πελοπόνησσος
Μορίχοβον=πόλις Σοπίων
Μόσυχλος=αρχαίο ηφαίστειο στην Λήμνο
Μοσχάτο=στις εκβολές του Κηφισού
Μοσχιώνας=χωριό Άνδρου
Μόσχοι=αρχαίοι Κόλχοι
Μοσχονήσια
Μοσχόπολις=στην Αλβανία και διαρέεται από τον Άψο ποταμό
Μοτύη=αρχαία Σικελική παραλιμνία πόλις
Μόχλος=νησίς Σητείας
Τελικά η ρίζα ΜΟ- ή ΜΩ- ή ΜΥ- ή ΜΟΥ- ή ΜΑ- ή ΜΕ-, περιγράφει και τονίζει, όχι απλώς νερά αλλά ρηχά και εύκολα προσπελάσιμα νερά, όπως αυτά του ΣΜΟΚΟΒΟΥ, ενώ, εν αντιθέσει, άλλες ρίζες περιγράφουν νερά με άλλες ιδιότητες όπως π.χ. ήρεμα νερά, εύπλοα νερά, καλά νερά, λιμναία νερά κλπ. Στην υπό εξέτασιν ρίζα, ταιριάζουν και εξηγούνται κι άλλα τοπωνύμια όπως ΜΕΝΕΛΑΪΣ (=τόπος με τρεχούμενα νερά), ΤΑΜΑΣΙΟΝ (=γη με νερά) κλπ

ΕΝΟΤΗΣ 3η.   Η ρίζα ΚΟ-.
Το -Κ- στην μέση του ΣΜΟΚΟΒΟΥ είναι δυνατόν να μπήκε εκεί, ανάμεσα στο ΜΟ- και το ΟΒΟΝ, χάριν ευφωνίας.
Είναι όμως δυνατόν, και κατά την γνώμι μας το πιθανώτερον, να υποδηλώνει την ρίζα ΚΟ- όπου τα δύο συνεχόμενα -Ο- (Σ-ΜΟ-ΚΟ-ΟΒΟΝ) να συνενώθηκαν.
Για να κατανοήσουμε την αρχαϊκή ρίζα ΚΟ-, ανατρέχουμε στην γραμμική γραφή Β’ των Μυκηναϊκών χρόνων και διαπιστώνουμε ότι η αγελάδα-βόδι ελέγετο ΚΟΥ (λέγεται έτσι σήμερα στα γερμανικά ενώ λέγεται cow στα αγγλικά) ή ΚΩ. Η νήσος ΚΩΣ ωνομάσθη έτσι διότι αν δούμε τον χάρτη, θα παρατηρήσουμε ότι έχει σχήμα βοός. Αργότερα το γράμμα -Κ- σε πολλές λέξεις μετετράπη σε -Β- και τονίζουμε ότι αυτές οι αλλαγές γραμμάτων είναι δομικά στοιχεία της γλώσσας μας. Η γυναίκα αιολοδωρικά ήταν ΚΟΝΑ (από όπου ηκοκώνα και Κύνα η αδελφή του Μεγαλέξανδρου) κι αργότερα έγινε ΒΟΝΑ=ΒΟΝΑΙΚΑ=ΓΥΝΑΙΚΑ. Έτσι από το ΚΟΥΣ έγινε το ΒΟΥΣ. Στην Βοιωτία ομοίως η λίμνη Κωπαΐς εσήμαινε Βωπαΐς. Επομένως, εξετάζουμε την ρίζα ΒΟ- για να εννοήσουμε το ΚΟ- στο ΣΜΟΚΟΒΟΝ.
Στο αρχαιοελληνικό λεξικό LIDDELL & SCOTT ευρίσκουμε την λέξι ΒΕΔΥ η οποία σημαίνει νερό. Πρόκειται για πανάρχαια ρίζα με μεγάλη παραγωγή συνθετικών.
Αναζητώντας τα παράγωγα τονίζουμε ότι η ρίζα ευκόλως μεταβάλλει τα φωνήεντά της (ως παράδειγμα εναλλαγής των φωνηέντων Α-Ε-Η, η ΝΑ-ΥΣ η οποία κλίνεται της ΝΕ-ΩΣ, τη ΝΗ-Ι) αλλά δυσκολώτερα τα σύμφωνα συμφώνως όμως προς κανόνες μεταβολής τους οποίους θα αναφέρουμε κατά περίπτωσιν. Η ζητούμενες ρίζες που προκύπτουν εκ του ΒΕ- του βέδυ είναι και οιΒΟ-, ΒΩ- αλλά και ΒΥ- ΒΙ- ΒΗ-. Να σημειωθή ότι ήδη στα κλασσικά χρόνια δεν υπήρχε διαφορά στην εκφορά του -Ι- με το -Υ- ή με το -ΟΙ- ή με το -Η- ή με το ΕΙ-.
Απ’ ευθείας παράγωγα των αρχαιοτάτων ΒΟ-=ΒΩ-=ΒΑ-=ΒΕ=ΒΙ-=ΒΟΙ-=ΒΥ=ΒΗ- όπως επεβίωσαν ως σήμερα στην καθομιλουμένη είναι το βουλιάζω, βουτώ βάτραχος, βαπτίζω, βαρέλι=βαγένι, βότσαλο, βούρλο, βούρκος, βάλτος, βουτάνιο, βυζαίνω, βυτίο κλπαλλά και τοπωνύμια έχοντα άμεσο σχέσιν με υγρό στοιχείο, όπως π.χ. Βούλα, Βουλιαγμένη, Βόνιτσα. Φυσικό επόμενο να έχουμε κληρονομήσει πανάρχαια ονόματα λιμνών με αυτήν την ρίζα όπωςΒόλβη, Βοιβηίς, Βιστωνίς, Παμβώτις, Βεγορίτις αλλά και ποταμώνόπως Βούρος, Βοϊδοπνίκτης αλλά και ο Βοϊδομάτης (όπου μάτια οι πηγές ή κεφαλόβρυσα).
Γνωστό ότι ρίζα της Γαίας είναι Δα=Δη=Γα=Γη. Ο υγρός (ρίζα ΒΟ-), τόπος-περιοχή (ρίζα ΔΑ-) μοιάζει με το δήθεν σλαβικό νερόβόδα=βόντα. Είναι όμως σλαβικό ή κάποιοι στανικώς και οδηγούμενοι από αλλότριες ιδεολογίες επιθυμούν να βλέπουν παντού την δήθεν σλαβική παρουσία στον ελλαδικό χώρο, ακόμη και στην προϊστορία;
Ωσαύτως η ονομασία Βέδεσσα=Fέδεσσα=Έδεσσα=Βοδενά από που προκύπτει σλαβική; Το ίδιο με τον ποταμό ΒΟΔΑ.
Στην πελασγικότατη Μικρασία υπήρχε η λίμνη Βοάνη -σημερινή Σαπάντζα-, ανατολικώς του κόλπου της Νικομηδείας και δυτικώς της πεδιάδος του Σαγγαρίου, αλλά και ο Βόας, ο ποταμός Τσαρούκ της Αρμενίας.
Και στην Αλβανία, όπου ο πελασγικός απόηχος είναι ακόμη έντονος, έχουμε τον ποταμό Βογιάνα, την λίμνη Λαβεάτη (νυν Σκόδρα), τοΒουθρωτόν=αρχαία παραλιακή πόλις της Αλβανίας Βεράτι ή Μπεράτι=Αλβανική πόλις επί του Βερατινού, παραποτάμου του Άψου κλπ
Παρατίθενται μερικά χαρακτηριστικά τοπωνύμια έχοντα σχέσι με υγρό στοιχείο και ρίζα ΒΟ- και φυσικά μη έχοντα ουδεμία σχέσιν μεΒόδια όπως θα επεθύμουν οι ελληνόφωνοι “σοφοί”. Να τονίσουμε ότι ήδη από τα κλασσικά χρόνια είχε χαθή η επαφή των πολυγραφοτάτων Ιώνων με τις πρωτοπηγές της γλώσσης. Αυτοί ήσαν που εθεώρησαν την ρίζα ΒΟ- ως σημαίνουσα ΒΟΥΣ=Βόδι και ως βόδια εξηγούσαν τα τοπωνύμια ή τις λέξεις με ΒΟ-. Ένας άλλος λόγος που ωδήγησε τους Ίωνες σε τέτοια αστεία ερμηνεία ήτο η απαξίωσις και η άμετρη ορθολογική-επιστημονικοφανής θεώρησις των πάντων η οποία ωδήγησε στην παρακμή του έθνους τότε. Το αποτέλεσμα ήταν η αποδόμησις των σεβασμάτων των Ελλήνων, όχι λόγω αναχρονισμού τότε αλλά λόγω επαρμένων ανοήτων δήθεν προοδευτικών φιλοσόφων και κυρίως χαζοποιητών. Αυτή η κατάντια πολύ εβοήθησε τους ανθέλληνες στο να υποτιμήσουν και να απαξιώσουν εν τέλει την γλώσσα. Οι δε Φαναριώται, ακολουθώντας την παρακμιακή κλασσική και πλήρως παρακμιακή μετακλασσική-ελληνιστική Ιωνική σκέψι, έδωσαν την χαριστική βολή με το να αλλάζουν τα …σλαβικά δήθεν τοπωνύμια σε “γνήσια” ελληνικά, μετά την δήθεν απελευθέρωσι του 1821 όπως το γνήσιο αιολοδωρικό ΒΟΥΝΙΣΤΑ (λόγω πολλών νερών) σε Ελληνόκαστρο.
Ενδεικτικώς και προς τεκμηρίωσιν της σχέσεως των ΒΟ-, ΒΕ- κλπ με νερά, παραθέτουμε τα παρακάτω…
ΤΟΠΩΝΥΜΙΑ ΜΕ ΡΙΖΑ ΒΟ-.
Βόβικες=χωριό της νήσου Κεφαλληνίας
Βόδια και Βώδια=πυραμιδοειδής νήσος μεταξύ Μυκόνου, Νάξου, Πάρου και Ικαρίας
Βόδωβα=παλαιά ονομασία κοινότητος της Αιγιαλείας Αχαΐας,
Βοθονακιά=άφθονος σε ύδατα περιχή άνω των χωρίων του Αποκορώνου
Βόθων=κοινότης της Θήρας, Μυκόνου, Μαραθώνος
Βοίαι=αρχαία πόλις της Λακωνίας στο ακρωτήριο Μαλέας
Βοίβη=πόλις παρά της Βοιβηίδος
Βοϊνίκοβα=καταβόθρα στην Καστρίτσα Ιωαννίνων 
Βοΐτσα=πρώην ονομασία Ελατόβρυσης Ναυπακτίας
Βοάγριος=ποταμός της Λοκρίδος ο οποίος μετωνομάσθη σε Πλατανιά
Βόλακας=ακρωτήριον της Καρπάθου
Βολεμό=Μπουλμέ=η αρχαία Ασπίς ή Μάκρη ή Αρκόννησος 
Βόλιος=νησί της Λευκάδος
Βολίνα=αρχαία πόλις της Αχαΐας κοντά στον Βολμαίο χείμαρρο
Βολύμι=ακρωτήριο της Ακαρνανίας
Βοός Αυλή=σπηλιά της ανατολικής ακτής της Ευβοίας
Βοός Πόρος=όρμος της Μικρασιατικής ακτής του Βοσπόρου
Βοόσουρα=ακρωτήριον της νοτιοδυτικής Κύπρου
Βόρινο=χωριό της νήσου Άνδρου
Βόρθονος=Μονή των Αρμενικών επί θαλασσίου βράχου κοντά στη νήσο Χάλκη
Βοσβόρου=όρμος στον Σιγγιτικό κόλπο
Βούδωρος=αρχαία ονομασία του ποταμού Ποτάμι Μαντουδίου Ευβοίας
Βούλις=αρχαία πόλις στον Κορινθιακό κόλπο
Βούρα=αρχαία Ιωνική πόλις στην Αιγιαλεία που μετωνομάσθη σε Αχαΐα
Βουραΐκός
Η Πελασική γλωσσική κληρονομιά υπάρχει διάχυτη σε όλη την Ευρώπη και Ασία. Μερικά τοπωνύμια  της ρίζας ΒΟ- είναι τα…
Βοθνία-Βοθνικός κόλπος=Λαπωνική περιοχή της Βαλτικής
Βοίοι=Κελτικός λαός στην αριστερή όχθη του Δουνάβεως
Βολβιτινή=αρχαία πόλις στο στόμιο του Νείλου
Βόλγας,
Βολλίν=νήσος Βαλτικής
Βολτέρρα=Ιταλική πόλις επί παραποτάμου του ποταμού Άρνου
Βορονέζ=Ρωσική πόλις επί του ποταμού Ντόν
Βορρομαίαι νήσοι=στην Μείζονα λίμνη της Ιταλίας
Βορυσθένης=ο αρχαίος Δνείπερος
Βόσνα=ποταμός της Βοσνίας
Βούβαστις=πόλις στο Δέλτα του Νείλου
Βούδα
Βουτώ=αρχαία Αιγυπτιακή πόλις και λίμνη στο στόμιο του Νείλου
ΒΟΥΝΑΙΝΑ

ΤΟΠΩΝΥΜΙΑ ΜΕ ΡΙΖΑ ΒΑ-.
Τοπωνύμια έχοντα σχέσι με υγρό στοιχείο και ρίζα ΒΑ- υπάρχουν επίσης πολλά όπως π.χ.
Βαγαράσι=λίμνη στην Μ. Ασία
Βάγια=όρμος στην βόρεια Αίγινα και Αστυπάλαια
Βάλη=στενή λωρίς θαλάσσης εισχωρούσα σε ξηρά
Βαλμάδα=Παλαιά ονομασία κοινότητος παρά τον Αξιό -οι σοφοί της άλλαξαν όνομα για να μην είναι …σλαβικό-, κοινότης επαρχίαςΒάλτου Αιτωλοακαρνανίας
Βάνι=ΒΔ άκρο της νήσου Μήλου
Βαπόρι=ακρωτήριο της Σύρου
Βάτα=πόλις και λιμήν των Β.-Β.Α. ακτών του Ευξείνου
Βάταλος=ακρωτήριον στην Δυτική Κρήτη
Μερικά τοπωνύμια  της ρίζας ΒA- από την διασπορά των Πελασγών είναι τα…
Βάγια Άκρα=Ινδικό ακρωτήριο κατά Αρριανόν
Βαλέτα Μάλτας,
Βαλέντια στην Ισπανία
Βαλτική
Βαγδάτη
Βάλχεν=λίμνη Βαυαρίας
Βαλχερέν=νήσος Ολλανδίας
Βάνδα=ποταμός Φινλανδίας
Βανδέα=παράλιος νομός Γαλλίας
Βαρζούγκα=ποταμός της δυτικής Ρωσσίας
Βαρία=πόλις όπου τα αρχαία υδραγωγεία της Ρώμης
Βάρκη=παραλιακή πόλις της Κυρήνης
Βάρνα=λιμήν της Βουλγαρίας
Βαράνο=λιμνοθάλασσα ανατολικής Ιταλίας
Βατικανό=ακρωτήριον στην Δυτική Ιταλία
Αυτή η ρίζα έδωσε στους Άγγλους το water, wet, wash, bath, vaporκαι στους Γερμανούς το wasser κλπ.

ΤΟΠΩΝΥΜΙΑ ΜΕ ΡΙΖΑ ΒE-.
Βέδοβα=χωριό στο Λιμνοχώρι Πατρών
Βεδούρα=δοχείο όπου πηγνύεται το γιαούρτι
Βέζιρα=χωριό παρά τον ποτάμο Λύκο στην Μ. Ασία
Βελίκα=ποταμός στην Κορώνη
Βελίτσα=τμήμα του Αλιάκμονος
Βενέτικο=ακρωτήριον της Προποντίδος, νήσος της Μεσσηνίας, βραχονησίς Νοτίας Χίου
Βέρβενη=παλαιά ονομασία της Κρυόβρυσης Ηλείας
Βερβερία=Βαρβαρία=Μπαρμπαριά=όνομα όλων των παραλιακών χωρών της Β. Αφρικής πλήν Αιγύπτου
Βερβερούδα=χωριό, ακρωτήριον και όρμος του Αργολικού κόλπου
Βερδίτσα=παλαιό όνομα του χωριού Αυλάκι της επαρχίας Βάλτου
Βερενίκη
Τοπωνύμια  της ρίζας ΒΕ- της διασποράς είναι τα…
Βεγγάζη, Βεγγάλη
Βέλγαι=Κελτικός λαός μεταξύ Σηκουάνα και Μάρνη
Βέλγιο
Βέλτε=δύο δυτικότεροι πορθμοί του πορθμού στο Κάτεγατ της Βαλτικής
Βενετία
Βενλό=πόλις Ολλανδίας στον ποταμό Μόζα
Βέρα=Ισπανική πόλις με λιμένα
Βερεζίνας=ποταμός της κεντρικής Ευρωπαϊκής Ρωσσίας
Βερκοβίτσα=Βουλγαρική πόλις επί του Όγκουστ, παραποτάμου του Δουνάβεως
Βερόνα=πόλις της Ιταλίας επί του ποταμού Αδίγη
Βέσβικος=νήσος της Προποντίδος
Βετλούγκα=ποταμός εκβάλων στον Βόλγα
Βέττερ=λίμνη της Σουηδίας

ΤΟΠΩΝΥΜΙΑ ΜΕ ΡΙΖΑ ΒΙ-.
Βίανα=πόλις και λιμήν της Πορτογαλίας, αποικία Κρητών παρά τον Ροδανό της Γαλλίας
Βιβάρα=νήσος στον κόλπο της Νεαπόλεως
Βιβάρι=λιμήν του Αργολικού κόλπου, νεωτέρα ονομασία της κυριότερης πηγής του Ευρώτα ποταμού
Βιγλίκα=κόλπος στην Ρόδο
Βιθύνιον=πόλις της Βιθυνίας με ιαματικές πηγές
Βίκος=μεγάλη στάμνα
Τοπωνύμια της διασποράς
Βιλαίν=ποταμός της Γαλλίας
Βισύ=Γαλλική λουτρόπολις
Βιτίμ=ποταμός της Σιβηρίας
Βιττέλ=πόλις της Γαλλίας με ιαματικές πηγές και γνωστό εμφιαλωτήριον μεταλλικού ύδατος

ΤΟΠΩΝΥΜΙΑ ΜΕ ΡΙΖΑ ΒΥ-, ΒΩ-.
Βυβλίς=παλαιοτέρα ονομασία της Μήλου
Βύζας-Βυζάντιον και μάλιστα ερείπια Βυζαντίου προσφάτως ανακαλυφθέντα εις Ινδίας.
Βύγκ=ποταμός της Ρωσσίας
Βωμιείς=αρχαίος λαός κατοικών στις πηγές του Ευήνου
Βω=καντόνιον της Ελβετίας όπου η λίμνη της Γενεύης και που διαρρέεται υπό του Ροδανού

Στην ρίζα FΥ- όπου δίγαμμα F (το οποίο μετετράπη σε δασεία αργότερα) και Υ- βρίσκουμε το FΥ-ΔΑ-ΩΡ=δασεία και Υ-Δωρ αλλά και το FΥετός=υετός=ιαπετός=βροχή, FΥΛΙΚΗ=Υλίκη στην Βοιωτία κλπ
Στην ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ έχουμε παραδείγματα της ρίζας αυτής σε σχέσι με το υγρό στοιχείο όπως…
Βιθυνίς=ερωμένη του Ποσειδώνος
Βήρωσσος=μυθολογικός πατήρ της Τανάιδος (σημερινού ποταμού Δόν), σύζυγος της αμαζόνος Λυσίππης
Βεργίων=υιός του Ποσειδώνος
Βάβυς=υιός του ποταμού Μαιάνδρου
Βαιώτις=επωνύμιον της Αφροδίτης στις Συρακούσες
Η ρίζα ΒΑ-=ΒΕ-=ΒΟ κλπ δηλώνει ύδατα αλλά εν αντιθέσει προς άλλες ρίζες για ύδατα, προσδιορίζει ύδατα καλής ποιότητος, καλά νερά, ωφέλημα για τον άνθρωπο.


ΕΝΟΤΗΣ 4η.
   Η λέξις ΟΒΟΝ.
ΠΕΡΙ ΩΟΥ-ΩFΟΥ
Ο αρχαιοελληνικός παραλληλισμός της πολιτισμογόνου δημιουργίας της επιτελουμένης εντός κάποιας πόλεως, με το ΩΟΝ-Αυγό, με την αρχή δηλαδή του μεγάλου μυστηρίου της ζωής, είναι σαφώς εύστοχος, ιδιοφυής και βαθυστόχαστος διότι προϋποθέτει παράγοντες γονιμοποιούς εφ’ όσον το αυγό είναι ήδη γονιμοποιημένο αλλά με το κέλυφος προστατεύει την εντός του συντελουμένη επώασι. Αλληγορικώς δηλαδή, οι πόλεις οι οποίες παράγουν πολιτισμό στο εσωτερικό τους, πρέπει να είναι προστατευμένες με αντίστοιχο “κέλυφος”-κάστρα-στρατό-υπερασπιστές-θεματοφύλακες. Το κέλυφος του αυγού αποτελεί κάποιο διαχωριστικό όριο. Δείχνει σαν σύμβολο, τον ζωτικό χώρο εντός του οποίου επιτελείται η ζωογονία, ή γέννεσις. Επί αυτού του οροσήμου-συμβόλου, οι αρχαίοι εστήριξαν την ύπαρξί τους και την ζωογόνο-πολιτισμογόνο ενέργειά τους θεωρώντας την πόλι τους ως ένα αυγό με καθωρισμένα σύνορα σαν κέλυφος, όπου ο ζωτικός τους χώρος, μέσω αυταρκείας, ήταν η πηγή της πολιτισμένης δραστηριότητός των. 
Βέβαια, εφ’ όσον δεν επιδράσουν κάποιοι παράγοντες και συνθήκες γενικώς, το αυγό-πόλις παραμένει αδρανές και δεν συμβαίνουν μέσα του διαδικασίες και διεργασίες άρα δεν παράγει πολιτισμό.
Η αλληγορία του αυγού είναι μοναδική διότι δεν υπάρχει τίποτε άλλο που να υπονοή την παρουσία και δυναμική προϋπαρχουσών ρητών και αρρήτων δυνάμεων εντός της πόλεως όπως η δυναμική των πολιτών της και του καθενός ξεχωριστά. Επίσης το “αυγό”-πόλις δηλώνει την σταθερότητα που μπορεί να έχη για απεριόριστο χρόνο και την πολυμορφία γενέσεων που μπορεί να δημιουργήση.
Η επιλογή της αλληγορία του αυγού ήταν επιτυχής όμως οφείλουμε να αναρωτηθούμε αν ήταν αρχετυπική. Δηλαδή, αν οι αρχαίοι περιέγραψαν την αρχή της συμπντικής και πολιτειακής κοσμογονίας αλληγορικώς μέσω αυγού ή αν αυτή η ιδέα προϋπήρχε στην φιλοσοφική πελασγική σκέψι.
Αν λοιπόν θεωρήσουμε αρχαία την λέξι ΩFΟΝ τότε πρέπει να θεωρήσουμε ότι το αρχικό ΩΜΕΓΑ δείχνει την ιερότητα του αντικειμένου γενικώς -δηλ. όλων των ωών- ως γράμμα του ανορίζοντος θείου, συμβολίζει δηλ. την καθαρή θεϊκή υπόστασι η οποία ποτέ δεν θα γίνη κατανοητή από τον άνθρωπο όπως ποτέ το ΩΜΕΓΑ δεν θα γίνη κλειστός κύκλος.
Η αρχαία λέξις φαίνεται να ήταν ΩFΟΝ όπου στην συγκεκριμένη περίπτωσι το δίγαμμα διαβάζεται -Β-, άρα ΩΒΟΝ. Έτσι μετεφέρθη και σε ξένες γλώσσες κι έχουμε π.χ. το σχήμα OVAL=ΟΒΑΛ=ωοειδές,OVARIES=ΩΟΘΗΚΕΣ, OVULATE=ωορρηξία κλπ
Πως όμως ταυτίζεται το ΩFΟΝ-ΩΒΟΝ με πόλι ή τόπο;
Ο λεξικογράφος Ησύχιος μας εξηγεί ότι ΩΒΑΙ=τόποι μεγαλομερείς.
Από τον Λυκούργο του Πλουτάρχου μαθαίνουμε όμως ότι: “εν τούτοις το μεν φυλάς φυλάξαι και ΩΒΑΣ ΩΒΑΞΑΙ διελείν εστι και κατανείμαι το πλήθος εις μερίδας, ών τας μεν φυλάς, τας δε ΩΒΑΣ προσηγόρευκεν“. Μας αναφέρει ο Πλούταρχος δηλαδή ότι ο Λυκούργος εχώρισε τους Σπαρτιάτες σε Φυλάς και ΩΒΑΣ. Έκτοτε η αρχαία Σπάρτη απετελείτο από 3 φυλάς (Υλλέων, Δυμάνων, Παμφύλων) οι οποίοι ζούσαν σε 5 ΩΒΑΣ (Λίμναι, Κυνοσούρα, Μεσόα -δηλ. μέση ωβά-, Πιτάνη και Αμύκλαι). Με την πάροδο όμως του χρόνου η έννοια της φυλής αντικατεστάθη από την λέξι ΩΒΑ, χωρίζοντας έτσι τους Σπαρτιάτες ανάλογα με τον τόπο καταγωγής τους και όχι ανάλογα με την φυλή.
Η αιολοδωρική λέξις ΩΒΑ-ΩΒΗ-ΩΒΟΝ-ΟΒΟΝ για τόπο, επεβίωσε ως τις ημέρες μας σε πάρα πολλά τοπωνύμια αιολοδωρικών κυρίως περιοχών (δηλ. βλαχικών). Η νεοελληνική γλωσσολογική πενία όμως, διακατεχομένη δουλικώς υπό σλαβολαγνείας, εθεώρησε το ΟΒΟΝ ως σλαβικό και έσπευσε να το καταργήση όπως π.χ. το Κεράσοβο έγινε Κερασοχώρι. Δεν είναι σλαβικό ούτε ξενόφερτο. Είναι ελληνικότατο και διατηρείται ακόμη, κι ευχόμεθα για πάντα-, στο ΣΜΟΚΟΒΟ κι όχι μόνον.
Τελικώς το αυγό είναι ένας μυστηριώδης κλειστός κύκλος-αρχή ζωής- αντιληπτικά, χωρίς κι εμείς ποτέ να κατανοήσουμε το ζωογόνο ιερό μυστήριο μέσα του παρά μόνο μπορούμε να το εξηγήσουμε μηχανιστικά. Οικτίρουμε δε του αμαθείς εγκεφάλους οι οποίοι συντελούν στην γλωσσική μας εθνοκτονία με παραδείγματα όπως το ελληνικότατο ΟΒΟΝ.
Εν κατακλείδι, ΣΜΟΚΟΒΟΝ σημαίνει κυριολεκτκώς, τόπος με ωραία-ωφέλημα, ήρεμα νερά.
Είναι δε παμπάλαια η ονομασία του και άκρως γοητευτική λόγω του γραικοπελασγικού αποήχου ο οποίος υπάρχει για να θυμίζη την αυτοχθονία και την διάρκεια της φυλής παρά τις ανθελληνικές κακοήθειες περί σλαβικής πλημμυρίδος και νεοελληνικής αμαθείας…

Γρηγόριος Μπέλλος
Θεσσαλονίκη




Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Αριθμός απόφασης: 25552/2010 Πολυμελές Πρωτοδικείο Θεσσαλονίκης

ΠΕΡΙΛΗΨΗ: Προσβολή προσωπικότητας μέσω του διαδικτύου σε ιστολόγιο (blog). Ανάρτηση υβριστικών και αναληθών σχολίων κατά της προσωπικότητας κάποιου προσώπου σε ιστολόγιο. Στην περίπτωση αυτή εφαρμόζονται οι σχετικές διατάξεις περί αδικοπραξιών και προσβολής της προσωπικότητας του ΑΚ και όχι οι διατάξεις περί ευθύνης του τύπου.